M’n dochter vroeg of ik als ouder van een NLD-er iets wilde schrijven voor deze blogpost.
Ik kan alleen weergeven hoe het voor mezelf is, wat er speelt en hoe ik het ervaar. Dit kan voor een ander wel anders gelden, het is dus een (persoonlijk) ervaringsverhaal.
Onze dochter werd op 6 jarige leeftijd met NLD gediagnosticeerd. Toen die diagnose bekend werd, snapte ik beter bepaalde moeiten van onze dochter, het was wel herkenbaar dus.
Op de basisschoolleeftijd uitte NLD zich vooral in het meer tijd nodig hebben om bepaalde motorische vaardigheden aan te leren. Die tijd was er, vanuit school( speciaal basisonderwijs). En ook als ouders zagen we de noodzaak dingen extra te oefenen en daar gingen we voor. Je wilt immers het beste voor je kind, elk kind, met of zonder NLD, daarin is geen verschil.
Nu zit dochter op het MBO en is ze in de fase dat ik meer en meer moet gaan loslaten. Dit gaat met stapjes. Ik merk dat ik wel vaak zelf al vooruit ‘moet’ denken, hoe een bepaalde stap zal zijn, wat de moeiten kunnen zijn, en hoe we dit dan gefaseerd kunnen aanbieden en aanleren. Om een voorbeeld te noemen, het zelfstandig reizen met OV.
Door dit in stappen aan te bieden, (en vanuit elke stap die lukt, kan een jongere weer verder met de volgende stap), geeft dit een serie van succes-ervaringen. Wat belangrijk is om verder te groeien in zelfvertrouwen en zelfstandigheid.
Ik merk ook dat ik soms best moet stimuleren een nieuwe vaardigheid op te pakken, omdat ik denk dat ze hiervan weer zelfstandiger kan worden. Zelf zou ze geneigd zijn om deze stap nog uit te stellen, en het bij het oude te houden. Het is dan de kunst voor de ouder de balans de vinden tussen uitdagen in iets nieuws, tegenover te laten doen wat prima gaat.
Wat nog wel lastig is, is aan de omgeving, naaste familie, aan te geven waar de hinder van NLD precies in zit. Familie ziet en de jongere natuurlijk, maar in het gewone dagelijks leven (bij verjaardagen, bezoekjes e.d.) functioneert deze als ieder ander. Maar toch zijn er bepaalde moeiten, maar dat is voor een jong volwassene niet altijd leuk/fijn daar de aandacht op te vestigen.
In nieuwe situaties (nieuwe klas/mentor of een nieuw stage-adres), geeft zij het echter wel steeds zelf aan, en wordt er ook zoveel mogelijk rekening mee gehouden. Daarin kan ik alleen maar trots op haar zijn. Ik zie dat ze veel meer moeiten moet doen om iets te bereiken, maar zij gaat er toch steeds voor, toch steeds weer opnieuw er tegenaan! Dapper!
Janet,
moeder van Marit.
My daughter asked if I, as a parent of an child with NVLD, wanted to write something for this blog post.
I can only show how it is for myself, what is going on and how I experience it. This may apply differently to someone else, so it is a (personal) experience story.
Our daughter was diagnosed with NVLD at the age of 6. When that diagnosis became known, I better understood certain difficulties of our daughter, so it was recognizable.
At primary school age, NVLD expressed itself mainly in needing more time to acquire certain motor skills. There was that time, from school (special primary education). And even as parents, we saw the need for extra practice and we went for it. After all, you want the best for your child, every child, with or without NVLD, there is no difference in that.
Now daughter is in MBO and she is in the phase that I have to let go more and more. This goes with steps. I notice that I often have to 'think ahead', what a certain step will be, what the difficulties can be, and how we can then offer and learn this in phases. To give an example, traveling independently by public transport.
By offering this in steps (and from every step that is successful, a young person can continue with the next step), this gives a series of success experiences. What is important is to grow further in self-confidence and independence.
I also notice that sometimes it is best to stimulate me to pick up a new skill, because I think she can become more independent of this. She herself would be inclined to postpone this step and to stick to the old. It is then the art for the parent to find the balance between challenging something new, as opposed to doing what works fine.
What is still difficult is to indicate to the environment, close family, exactly what the nuisance of NVLD is in. Family sees and the younger of course, but in normal daily life (at birthdays, visits etc.) it functions like everyone else. Yet there are certain difficulties, but that is not always nice / nice for a young adult to draw attention to.
In new situations (new class / mentor or a new internship address), however, she will always indicate this herself and will be taken into account as much as possible. I can only be proud of her in this. I see that she has to do a lot more effort to achieve something, but she always goes for it, always against it! Brave!
Janet
mother of Marit.
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Janet.
Wat een "bevrijdend" stuk.
Erg fijn, om als ouder van een kind met NLD, te lezen dat ook andere ouders worstelen met dit "probleem".
Er zitten in jou blog, zeker veel herkenbare situaties.
Helaas heeft onze dochter niet het geluk gehad, dat ze veel extra hulp en begrip op de lagere school (met uitzondering van de leraar in groep 8) heeft gehad. En ook op de middelbare school nu, hebben we tot nu (vlak voor de examens) moeten strijden (met behulp van haar remedial teacher en de psycholoog) om bv extra tijd te krijgen voor haar tentamens en examens.
Hier is dus nog een hoop winst te behalen, mits scholen goed ingelicht worden.
groetjes Erwin Zijlmans