Iedereen wordt wel op een andere leeftijd gediagnosticeerd met NLD. Aangezien er de laatste jaren pas steeds meer aandacht voor is en meer bekend over wordt, worden veel volwassenen nu pas gediagnosticeerd. Maar kinderen, jongeren en jongvolwassenen weten tegenwoordig 'gelukkig' eerder of ze NLD hebben, omdat ouders en/of (school)artsen eerder de symptomen herkennen en hulp vragen of bieden en ze laten testen.
Dan rijst de vraag of het een voordeel is of je het op jonge leeftijd weet of niet. Dit is natuurlijk niet zomaar met ja of nee te beantwoorden. Als je al op heel jonge leeftijd wordt gediagnosticeerd, is dat waarschijnlijk alleen een voordeel voor ouders. Die weten nu waarom hun kind zo reageert en problemen heeft met bepaalde situaties, ontwikkelingen en eventueel problemen op school en kunnen hulp zoeken voor hen, dit bespreken met de leerkracht(en) en zelf kijken hoe ze hiermee om moeten/kunnen gaan en hun kind kunnen helpen. Het kind zal nog niet echt begrijpen wat het inhoudt, maar kan naarmate hij/zij ouder wordt wel gaan leren begrijpen wat het voor hem/haar inhoudt en hoe ermee om te gaan.
Word je pas rond of middenin je puberteit gediagnosticeerd met NLD, is het (denk ik) het moeilijkst. Je hebt je jaren anders gevoeld, hoorde nooit ergens bij en dan zit je ook nog in de leeftijdscategorie waar alles belangrijk is en alles verandert. Je wil ergens bij horen, uiterlijk en kleding zij belangrijk en hoe je je gedraagt (stoer, cool, hip e.d.) zijn misschien nog wel het belangrijkst. Maar dat is juist het moeilijk met NLD, aangezien je dan verbaal misschien wel sterk bent, maar met sociale omgang en houding veel problemen ondervindt. Tevens zijn de meesten op die leeftijd met andere dingen bezig, zodat (bijna) niemand geïnteresseerd is in wat NLD is (als je dat al zou vertellen), hoe jij je voelt en welke problemen je hebt. Als je geluk hebt, heb je 1 of 2 vrienden/vriendinnen die jou accepteren hoe je bent.
Voor iedereen is dit volgende natuurlijk anders, maar mijn ervaring is dat als je thuis goed gesteund wordt, doorzet en je je door deze periode heen worstelt, je er sterker uitkomt. Wordt leven met NLD hierna makkelijker? Misschien een aantal dingen wel, omdat (jong) volwassenen je makkelijker accepteren hoe je bent en al een heel stuk minder bezig zijn met hoe een ander er uit ziet en misschien wel geïnteresseerd wat NLD is. Of in ieder geval jouw proberen te begrijpen. Maar aan de andere kant, kom je ook bij het ouder worden weer hobbels tegen die jou belemmeren met NLD. Zoals relaties, solliciteren, houding op de werkvloer, op jezelf wonen, trouwen. En zo zijn er nog tal van andere dingen. Dus ook als je op volwassen leeftijd wordt gediagnosticeerd, is dat dus niet perse een voordeel. Ik denk dus dat opgroeien met NLD wel zo zijn voordelen heeft, maar niet echt veel makkelijker wordt, omdat je in ieder levensfase tegen steeds weer andere problemen aanloopt met NLD.
Wat is jullie ervaring? Laat eventueel een reactie achter op deze blogpost. Ik ben benieuwd!
Tot volgende week,
Liefs,
Anouck
Everyone is diagnosed with NLD at a different age. Since more and more attention has only been paid to this in recent years and more is known about it, many adults are only now being diagnosed. But children, adolescents and young adults nowadays know 'fortunately' whether they have NLD, because parents and / or (school) doctors are more likely to recognize the symptoms and ask or offer help and have them tested.
Then the question arises whether it is an advantage whether you know it at a young age or not. Of course, this cannot simply be answered with yes or no. If you are diagnosed at a very young age, it is probably only of benefit to parents. They now know why their child reacts in this way and has problems with certain situations, developments and possibly problems at school and can seek help for them, discuss this with the teacher (s) and see for themselves how they should / can deal with this and their child can help. The child will not yet really understand what it means, but as he / she gets older he / she will learn to understand what it means for him / her and how to deal with it.
If you're not diagnosed with NLD until around or in the middle of puberty, it's (I think) the hardest. You have felt different for years, never belonged anywhere and then you are also in the age category where everything is important and everything changes. You want to belong somewhere, appearance and clothing are important and how you behave (cool, cool, hip, etc.) are perhaps the most important. But that is precisely what is difficult with NLD, since you may be verbally strong, but you experience many problems with social interaction and attitude. Most of them are also busy with other things at that age, so that (almost) nobody is interested in what NLD is (if you told them at all), how you feel and what problems you have. If you are lucky, you will have 1 or 2 friends who accept you for who you are.
This is of course different for everyone, but my experience is that if you are well supported at home, persevere and you struggle through this period, you come out stronger. Does living with NLD get easier after this? Maybe a number of things, because (young) adults accept you more easily how you are and are already a lot less concerned with what someone else looks like and maybe interested in what NLD is. Or at least trying to understand you. But on the other hand, as you get older you also encounter bumps that hinder you with NLD. Such as relationships, applying for jobs, attitude in the workplace, living on your own, getting married. And there are many other things. So even if you are diagnosed in adulthood, that is not necessarily an advantage. So I think that growing up with NLD does have its advantages, but it doesn't really get much easier, because you always encounter different problems with NLD at every stage of life.
What is your experience? If necessary, leave a comment on this blog post. I'm curious!
Until next week,
Love,
Anouck
Reactie plaatsen
Reacties