Hoi allemaal,
Na een lange tijd schrijf ik weer eens een blogpost. Dit keer schrijf ik een blogpost over mijn hectische examenjaar.
Afgelopen schooljaar zat ik in mijn examenjaar van de opleiding pedagogisch medewerker. Ik had er erg veel zin in, maar ik wist ook dat het een moeilijk jaar zou worden, omdat we aan het begin van het schooljaar zo’n 12 examens zouden krijgen die we dan op stage moesten uitvoeren. Maar goed, ik ging er vol voor. De eerste week was een beetje kennismaken met je nieuwe SLB’er (mentor) en kregen we wat uitleg over het laatste jaar wat ons te wachten stond. Onze examens zouden in week 2 of 3 komen, maar helaas kon het examenbureau en dus school zich niet aan de afspraken houden. Elke week werd er gezegd: “volgende week komen ze.”
Inmiddels waren we ook weer begonnen met stage lopen, waar we onze examens dus moesten uitvoeren. Ook daar moest ik elke keer zeggen dat mijn examens er nog niet waren. Er was wel een programma waar examens in stonden, maar ik vertrouwde het programma niet helemaal en ik wilde het graag op papier hebben. Maar je kan ze toch uitprinten? Nee dat kon dus niet om een of andere reden. Achteraf heb ik dus spijt dat ik niet via dat programma alvast begonnen was met mijn examens, want we hebben wel geteld 2 (lange) MAANDEN moeten wachten tot de papieren examens er waren. En weet je wat het excuus was? De enveloppe waar de examens in moesten hadden een lange leveringstijd. Ik was echt boos. Serieus, ik snap heel goed dat niemand er iets aan kan doen dat de enveloppes zo laat kwamen, maar je kan dan toch gewoon alvast de examens zelf geven. Ik bedoel om mijn examens uit te voeren had ik geen enveloppe nodig. Die had ik pas nodig als ik het examen in wilde leveren op school.
Maar in ieder geval kwamen na die 2 maanden eindelijk de examens en kon ik eindelijk beginnen. Doordat we de examens zo laat kregen liepen we achter op schema. En toen begon de ellende. Ik schiet natuurlijk al in de stress als ik weet dat ik achterloop. Bij elke les op school kreeg ik dat ook weer fijn te horen. Moet je ook vooral zeggen tegen iemand die NLD heeft. Fijn, dacht ik.
Maar ja, niks aan te doen. Samen met mijn moeder ging ik alle examens bekijken en aan de hand daarvan een goede planning maken, althans dat dacht ik. Ik netjes naar mijn stagebegeleider/examinator een mail gestuurd met de planning. Geen reactie. Op dat moment had ik een collega die mij ook begeleidde. Aan haar had ik de planning ook gegeven. Elke keer als ik mijn stagebegeleidster/examinator een mail stuurde kreeg ik of heel laat een reactie of gewoon helemaal niet. Ik kan over de situatie en relatie met mijn stagebegeleidster/examinator echt een boek schrijven, dus ik vertel het allemaal maar in grote lijnen.
Ik heb misschien wel 20 gesprekken op school gehad over mijn stage. Het liep gewoon niet lekker. Ik maakte elke keer een planning die echt niet realistisch was of waar ik me dus niet aan kon houden, omdat ik dus thuis elke keer in de stress was dat het me niet ging lukken. Hierdoor liep ik natuurlijk meer achter en kreeg ik dat ook elke keer op school te horen. Mijn stagebegeleidster/examinator was gewoon niet te bereiken, omdat ze het druk had met de administratie. Zij was de directrice van het kinderdagverblijf. Na een paar maanden stage lopen en veel gesprekken, had ik een stagegesprek met mijn stagebegeleidster/examinator en de begeleider van school. Wat een vreselijk gesprek. Ik kwam niet uit mijn woorden en zij gaven mijn het gevoel alsof ik alles fout deed. Ik kreeg dus te horen dat mijn stagebegeleidster/examinator mij niet meer mocht begeleiden, omdat ze me ook examineerde en dat mag dus niet. Nou ja prima zou je zeggen. Ben je toch van het gezeik af dat je geen contact met haar krijgt? Nou nee dus. Ze wilde dat ik alsnog alles via haar zou doen. Maar uiteindelijk heeft ze me alleen geëxamineerd als het ging over papierwerk. Alle verslagen heeft zij gedaan, maar alle praktijkdingen heeft de begeleidster op de groep gedaan.
Op school had ik iedere week een gesprek met een mevrouw die mij hielp met planningen maken en mij gerust te stellen. Op een gegeven moment heeft die mevrouw dus een mail gestuurd naar de begeleidster van school dat ik problemen ervaar op mijn stage en dat ik het idee heb dat ik niet goed word behandeld. (Ik bedoel dat niet dat ze me verrot schelden enzo, maar dat ze niet snappen wat NLD inhoudt en ze dus niet weten op welke manier ze me moeten helpen etc.). Sinds dat mailtje is alles veranderd. Het leek alsof ze nu precies wisten hoe ze me moesten helpen op mijn stage. Alles ging steeds makkelijker. Doordat ik zoveel problemen heb gehad, liep ik nog steeds achter en kreeg ik steeds meer het gevoel dat het niet gingen lukken al mijn examens op tijd af te krijgen. Mijn examinator en mijn ouders hebben op mij ingepraat dat ik het wel ging halen. Door hen kreeg ik weer moed om door te zetten en is het me uiteindelijk gelukt om alle examens op tijd in te leveren.
De laatste paar weken van mijn stage is voor mij echt een lichtpuntje geweest. Een collega was uitgevallen vanwege een virus. Ik ben toen gevraagd of ik haar diensten wilde overnemen. Ik heb er nog over nagedacht, omdat ik erg onzeker was, want dat zou betekenen dat ik op woensdag alleen op de groep zou staan met max 8 kinderen. Ik vond het nogal een verantwoordelijkheid en ik had mijn diploma nog niet. Nadat ik er over nagedacht had, heb ik voor de zekerheid gevraagd of ze mij daarin wel vertrouwde en ze vertrouwde mij daarin wel. Toen ze dat zeiden dacht ik, ik ga het gewoon proberen, want van proberen kan je leren. Natuurlijk kwamen ze af en toe een keer bij mij kijken of alles goed ging. Door deze situatie heb ik meer vertrouwen gekregen en heb ik tot het nieuwe schooljaar daar gewerkt.
In het begin heb ik het totaal niet naar mijn zin gehad op mijn stage en voelde ik me niet begrepen, maar uiteindelijk heb ik daar wel meer zelfvertrouwen gekregen en de kans gekregen om daar in de zomervakantie te gaan werken. Daar ben ik ze heel erg dankbaar voor.
Mijn tip aan iedereen met NLD is, praat over je problemen. Als je denkt dat ze je niet begrijpen, vraag het dan en leg ze uit wat jij fijn vind hoe ze je behandelen en helpen. Praat er desnoods met iemand over op school die jou wel begrijpt.
Anouck
Hi everybody,
After a long time I am writing a blog post again. This time I am writing a blog post about my hectic exam year.
Last school year I was in my final year of the pedagogical employee training. I was really looking forward to it, but I also knew it would be a difficult year, because at the beginning of the school year we would have about 12 exams that we would have to do during an internship. Well, I went for it. The first week was a bit of getting acquainted with your new SLB (mentor) and we received some explanation about the last year that awaited us. Our exams would come in week 2 or 3, but unfortunately the exam office and therefore school could not keep to the agreements. Every week it was said: “they will come next week”.
In the meantime we had also started doing an internship again, where we had to do our exams. There too I had to say every time that my exams weren't there yet. There was a program that contained exams, but I did not trust the program completely and I wanted it on paper. But you can print them, right? No, that was not possible for some reason. In retrospect, I regret that I had not already started my exams through that program, because we did have to wait 2 (long) MONTHS until the paper exams were available. And do you know what the excuse was? The envelope that the exams had to be in had a long delivery time. I was really angry. Seriously, I understand very well that no one can help it that the envelope arrived so late, but you can still give the exams yourself. I mean to do my exams I didn't need an envelope. I only needed it when I wanted to hand it in at school.
But in any case, after those 2 months, the exams finally came and I could finally start. Because we got the exams so late, we were behind schedule. And then the trouble started. Of course I get stressed when I know I'm behind. I was told that in every lesson at school. You should also say this to someone who has NVLD. Fine, I thought.
but yeah, nothing to do. Together with my mother I went to look at all the exams and make a good plan based on that, at least that's what I thought. I neatly sent an email to my internship supervisor/examiner with the planning. No reaction. At that time I had a colleague who also guided me. I also gave her the plan. Every time I sent my internship supervisor/examiner an email, I either received a response very late or not at all. I could really write a book about the situation and relationship with my internship supervisor/examiner, so I'll just tell it all in broad terms.
I've had maybe 20 conversations at school about my internship. It just didn't go well. Every time I made a schedule that was really unrealistic or that I couldn't stick to, because I was so stressed at home every time that I wasn't going to succeed. As a result, I was of course more behind and I was told that every time at school. My internship supervisor/examiner simply could not be reached, because she was busy with the administration. She was the director of the daycare center. After a few months of internship and many conversations, I had an internship interview with my internship supervisor/examiner and the supervisor from school. What a horrible conversation. I couldn't get out of my words and they made me feel like I was doing everything wrong. So I was told by my internship supervisor/examiner that she was no longer allowed to supervise me, because she already had me examined and that is not allowed. Well, fine you would say. Have you got rid of the bullshit that you can't get in touch with her? Well no. She still wanted me to do everything through her. But in the end, she only examined me on paperwork. She did all the reports, but the supervisor did all the practical things in the group.
At school I had a meeting every week with a lady who helped me make plans and reassured me. At one point, that lady sent an email to the school supervisor that I am experiencing problems during my internship and that I feel that I am not being treated well. (I don't mean that they call the hell out and stuff, but that they don't understand what NLD means and they don't know how to help me, etc.). Everything has changed since that email. It seemed like they now knew exactly how to help me on my internship. Everything was getting easier. Because I had so many problems, I was still behind and I felt more and more that I wouldn't be able to finish all my exams on time. My examiner and my parents convinced me that I would pass. Because of them I had to continue and I finally managed to hand in all exams on time.
The last few weeks of my internship has really been a bright spot for me. A colleague was out due to a virus. I was then asked if I wanted to take over her services. I thought about it because I was very insecure, because that would mean that I would be alone in the group on Wednesday with a maximum of 8 children. I thought it was quite a responsibility and I didn't have my diploma yet. After thinking about it, I asked to be sure if she trusted me about it and she did trust me about it. When they said that I thought, I'm just going to try, because you can learn from trying. Of course they came to see me once in a while to see if everything was going well. This situation gave me more confidence and I worked there until the new school year.
In the beginning I didn't enjoy my internship at all and I didn't feel understood, but eventually I got more self-confidence there and got the chance to work there during the summer holidays. I am very grateful to them for that.
My tip to anyone with NVLD is, talk about your problems. If you think they don't understand you, ask them and explain to them what you like about how they treat and help you. If necessary, talk to someone at school who understands you.
Anouck
Reactie plaatsen
Reacties